Zmarł Jacek Smagowicz
27 stycznia 2022
27 stycznia 2022 r. nad ranem zmarł w Krakowie Jacek Smagowicz.
Rodzinie składamy wyrazy współczucia.
Urodzony 8 VII 1943 w Warszawie, zmarł 27 I 2022 w Krakowie. Ukończył III LO w Krakowie (1963).
1963–1965 student historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej tamże. W 1966 monter rusztowań rurowych w HiL w Krakowie- Nowej Hucie, 1966–1968 pracownik fizyczny na Uniwersytecie Jagiellońskim tamże.
W III 1968 uczestnik wieców studenckich na UJ, w tym wiecu w Domu Studenckim Żaczek, 16-29 III 1968 członek Międzyuczelnianego Komitetu Studentów, zatrzymany, zwolniony po przesłuchaniu, nast. zwolniony z pracy.
1968–1971 robotnik transportowy w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, 1971–1973 referent w Fotooptyce, tamże, 1973–1975 zaopatrzeniowiec w Domu Pomocy Społecznej tamże, 1975–1981 kierownik sprzedaży w Przedsiębiorstwie Państwowym Polmozbyt Kraków. Od 1976 współpracownik KOR/KSS KOR, od 1979 KPN; uczestnik manifestacji niepodległościowych, kolporter niezależnych wydawnictw, m.in. pism „Głos”, „Opinia”, „Robotnik”, 1980–1981 „Jedność Stoczniowa”.
Od IX 1980 w „S”; członek KZ, nast. przew.; od 11 VIII 1981 członek zespołu powołanego przez ZR Małopolska do rozmów z ministrem handlu wewnętrznego Zygmuntem Łakomcem.
Po 13 XII 1981 jawny przew. TKZ, 14–15 XII 1981 organizator strajku okupacyjnego w zakładzie, członek KS; do 16 XII 1981 uczestnik strajku w Nowohuckim Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych Montin; 17 XII 1981 zwolniony z pracy za zorganizowanie strajku. XII 1981 – 1989 współorganizator pomocy represjonowanym, członek i animator Konfraterni Robotniczej w kościołach MBKP (Arka Pana) w Krakowie-Nowej Hucie, św. Maksymiliana Marii Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach, Matki Bożej Pocieszenia w Juszczynie k. Makowa Podhalańskiego. 14 IV 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa i Uhercach, 1 X 1982 zwolniony. Po wyjściu bez zatrudnienia. 23 II 1983 skazany w trybie doraźnym przez Sąd Rejonowy dla Krakowa- Nowej Huty na 1 rok pozbawienia wolności w zawieszeniu. Od 1983 współorganizator mszy za Ojczyznę, 19 X 1984 współzałożyciel i lider Ruchu Odwaga i Prawda im. ks. Jerzego Popiełuszki. 1984–1995 uczestnik rocznicowych Marszów Szlakiem I Kompanii Kadrowej. Współorganizator manifestacji i akcji protestacyjnych w Krakowie. Wielokrotnie zatrzymywany, karany grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń. 1 V 1986 zatrzymany, 3 V 1986 aresztowany, osadzony w AŚ w Krakowie, 1 VIII 1986 zwolniony; 3 V 1987 pobity podczas manifestacji na Wawelu. 16 XII 1987 współorganizator Małopolskiego Komitetu Pamięci Górników KWK Wujek w Krakowie. 1988–1989 rzecznik Niezależnych Organizacji Niepodległościowych Małopolski. 1988–1990 uczestnik reaktywowania struktur „S” w ramach Wikariatu Solidarności, Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska i Krajowego Porozumienia Komisji Zakładowych Sieć, od 12 IX 1988 członek jawnego Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska.
1989–1991 członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Górników KWK Wujek w Katowicach Poległych 16 XII 1981 w Katowicach, od 1 II 1990 przew. Małopolskiego Oddziału Społecznego Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Górników KWK Wujek. Od VII 1989 ponownie pracownik Polmozbytu/ PP Polmozbyt SA. 1989–1995 przew. KZ, od 1990 delegat na WZD, członek ZR Małopolska (do 1995 w prezydium ZR), delegat na KZD; członek KK, 1992–2011 w prezydium KK. 1992–2010 współautor programu „S” na IV, VII, X, XV, XXI, XXV KZD. 31 III 2011, po przegranych wyborach na przew. „S” przez Janusza Śniadka, zrezygnował ze wszystkich funkcji w związku, zostając jedynie członkiem KK z Regionu Małopolska. W 1990 członek Wojewódzkiej Komisji Kwalifikacyjnej ds. weryfikacji b. funkcjonariuszy SB w Krakowie, z której wystąpił po decyzji ministra spraw wewnętrznych Krzysztofa Kozłowskiego o przywróceniu części funkcjonariuszy do służby w UOP. 1990–1992 członek Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w Krakowie. W 1990 współorganizator postawienia Krzyża Katyńskiego przy kościele św. Idziego tamże, w 1992 współzałożyciel, członek Fundacji Solidarni Solidarnym tamże (1994–1995 przew. Rady Fundacji). Od 1992 członek Naczelnej Rady Zatrudnienia, 1994–2002 Rady Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Organizator, koordynator pomocy ZR Małopolska dla Czeczenii, od 1995 członek Rady Programowej Czeczeńskiego Ośrodka Informacji w Krakowie. W 1995 współinicjator postawienia pomnika Ofiar Komunizmu na Cmentarzu Rakowickim. 1998–2001 doradca prezesa w Krajowym Urzędzie Pracy w Warszawie. Od IV 2011 na emeryturze; współpracownik ZR Małopolska i Klubu „Gazety Polskiej” w Krakowie. Autor publikacji w „Tygodniku Małopolskim” (1990–1995), „Tygodniku «Solidarność»” (1990–1997), „Biuletynie Informacyjnym KK NSZZ «S»” (od 1992), piśmie „Rynek Pracy” (od 1998).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), medalem Zasłużony dla NSZZ Solidarność Regionu Małopolska (2002). W 2020 r. IPN przyznał mu tytuł Świadka Historii (z powodu pandemii wreczony w 2021 r.).
1987-1989 rozpracowywany przez p. IV RUSW Kraków Śródmieście w ramach SOR krypt. Smuga.
Anna Kawalec, Sławomir Chmura